Nίκος Mάργαρης

ΟΙΚΟ-ΛΟΓΙΚΑ

Μίλησαν τα ψάρια

«...Μετά από ενενήντα δύο συνεδριάσεις ομόφωνα κατέληξε -αυτό είχε να γίνει
από την εποχή του ψηφίσματος για τη Νικαράγουα- ότι δεν θα επιτραπεί να
καταστραφεί ο κόλπος της Λέρας. Τα καπιταλιστικά μονοπώλια έπρεπε να
χτυπηθούν κατακέφαλα και οι ταξικοί αγώνες ζητούσαν νέες κινητοποιήσεις...»

EIXE διαβάσει ότι στη συνάντηση για το περιβάλλον που έγινε το 1987 στο
κέντρο των Δελφών ο γνωστός οικολόγος κ. Παπαδημητρίου είχε «σφαχτεί» με
τον υπουργό Περιβάλλοντος, κ. Ευαγγέλου για την παραθαλάσσια περιοχή που
είχε εκλεγεί για την εγκατάσταση της περίφημης Αλουμίνας στη Θίσβη της
Βοιωτίας. Στην παρατήρηση του υπουργού ότι πως γίνεται από τη μία να μιλάμε
για αποβιομηχάνιση και από την άλλη να εμποδίζουμε την ανάπτυξη ο κ.
Παπαδημητρίου είχε τονίσει ότι υπάρχουν και εναλλακτικές μορφές ανάπτυξης
όπως οι υδατοκαλλιέργειες.
Του φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιδέα να καλλιεργήσει ψάρια και το κοίταξε λίγο
παραπάνω. Πληροφορήθηκε ότι, και στην Κεραμωτή της Καβάλας οι οικολόγοι
πρότειναν υδατοκαλλιέργειες σαν αντίπαλο δέος στο διαλυτήριο των πλοίων, το
οποίο κατάφεραν και δεν ιδρύθηκε. Πάει και ένα ταξίδι στη Νορβηγία και τη
Σκωτία όπου καλλιεργούν σολωμό να δει από κοντά διαδικασίες και μεθόδους
και στη συνέχεια, με μια στάση στις Βρυξέλλες, τα χρηματοδοτικά θέματα.
Κάπου εκεί τ? αποφάσισε μόνο που ήθελε να δει και τα στοιχεία της
διακίνησης των αλιευμάτων στην Ελλάδα καθώς και το αν θα ήταν δυνατόν να
στηθεί μια τέτοια επιχείρηση στο νησί όπου είχε γεννηθεί ο πατέρας του για
το οποίο τρέφει άπειρη αγάπη. Θα κατάφερνε -σκεπτόταν στο αεροπλάνο- το
τερπνό μετά του ωφελίμου. Να γίνει όχι μόνο επιχειρηματίας, αλλά και να
φύγει από την Αθήνα που τον ενοχλούσε και ν? απασχοληθεί με μια
δραστηριότητα φιλική προς το περιβάλλον.
Υπήρχαν ακόμη κάποια στοιχεία που έπρεπε να ελεγχθούν όπως το πόσες
εισαγωγές «φρέσκων» ψαριών κάνουμε στην Ελλάδα όσο και το αν, οι υπάρχουσες
υδατοκαλλιέργειες στην Κεφαλλονιά και τη Λέρο, δούλευαν αποδοτικά.
Στην Κεφαλλονιά εντυπωσιάσθηκε. Περίπου εκατό άτομα προσωπικό είχαν
δημιουργήσει στο Ληξούρι μια εκπληκτική υδατοκαλλιέργεια με εξαγωγές
λαυρακιού στην Ιταλία και το ίδιο ίσχυε και στη Λέρο. Οι εγκαταστάσεις ήταν
πραγματικά τουριστικά αξιοθέατα, περίπου σαν τα ενυδρεία. Όταν διασταύρωσε
και το γεγονός ότι, η Ελλάδα εισάγει το ένα τρίτο των αναγκών της σ?
αλιεύματα και συγχρόνως μοσχοπληρώνει την αγορά φρέσκων ψαριών που έρχονται
ακόμα και από τη Νέα Ζηλανδία αεροπορικώς, ήδη είχε φθάσει στην Τράπεζα για
τη δανειοδότηση μέρους της επένδυσης.
Έφθασε στο νησί και δήλωσε την επιθυμία του στους τοπικούς παράγοντες. Οι
οποίοι τον καλοδέχθηκαν μια και θα έδινε δουλειά σε νέους και θα έφερνε
επιστήμονες να μείνουν σε μια περιοχή όπου το χειμώνα ήταν τελείως έρημη.
Έβαλε και τα κλουβιά πάχυνσης και οι τσιπούρες άρχισαν να μεγαλώνουν. Όλα
καλά μέχρι εδώ. Δεν είχε υπολογίσει όμως την ομάδα «Ανταλλακτικής
Παραοικολογικής Αντισυσπείρωσης». Την οποία είχαν διοργανώσει τα
αντικοινωνικά, υστερικά και αποτυχημένα στοιχεία που στο παρελθόν είχαν
περάσει από όλα τα κόμματα. O αρχηγός τους ήταν στην KNE από όπου είχε
φύγει με τους τετρακόσιους και είχε πάει στο Ρήγα Φεραίο, στο τότε KKE
Εσωτερικού. Εκεί σκοτώθηκε με τους άλλους ομοίους του και πήγε στη Β΄
Πανελλαδική όπου μετά από δύο παταγώδεις εκλογικές αποτυχίες έγινε
«ανένταχτος». Κι? αυτό για λίγο, γιατί μετά έγινε «Οικολόγος Παραλλακτικός»
όπου αφού μάλωσε με όλους και με όλα ίδρυσε την τοπική ομάδα. H οποία είχε
άποψη για τα πάντα και όταν πληροφορήθηκε το γεγονός συνεδρίασε εκτάκτως
και έβγαλε ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία η λειτουργία ιχθυοτροφείου στην
περιοχή προκαλεί εξάντληση των αποθεμάτων οξυγόνου στον κόλπο της Λέρας,
μεταφορά ασθενειών στα ψάρια, θανάτους στα μύδια, μείωση του τουρισμού,
απώλεια της αξίας των παραθαλάσσιων οικοπέδων, δημιουργία εκζεμάτων σε
όποιον κάνει μπάνιο, ανεργία στους ψαράδες, αλλεργία στις μητέρες και -σε
γενικές γραμμές- θεός σχωρεσ? τ? αποθαμένα μας.
H προοδευτική-δημοκρατική παράταξη, που κυριαρχούσε στο δημοτικό συμβούλιο,
όταν άκουσε τα παραπάνω συγκινήθηκε ιδιαίτερα. Σταμάτησε, λοιπόν τις
εβδομήντα οκτώ συνεδριάσεις που είχε αφιερώσει για την απόφαση να κηρυχθεί
η Λέρα «αποπυρηνικοποιημένη περιοχή» και έβαλε κάτω τη νέα πραγματικότητα.
Μετά από ενενήντα δύο συνεδριάσεις ομόφωνα κατέληξε -αυτό είχε να γίνει από
την εποχή του ψηφίσματος για τη Νικαράγουα- ότι δεν θα επιτραπεί να
καταστραφεί ο κόλπος της Λέρας. Τα καπιταλιστικά μονοπώλια έπρεπε να
χτυπηθούν κατακέφαλα και οι ταξικοί αγώνες ζητούσαν νέες κινητοποιήσεις.
Μια ομάδα με επικεφαλής το δήμαρχο, τους Ανταλλακτικούς, τους Προέδρους των
κοινοτήτων -που ελέγχονται από τους «αποδώ»- καταλαμβάνουν την ξύλινη
προβλήτα, κατεδαφίζουν την πρόχειρη κατασκευή των δεξαμενών, απειλούν ότι
θα βάλουν δυναμίτη στη θάλασσα και σπάζουν τα λάστιχα του αυτοκινήτου που
μεταφέρει τα ανταλλακτικά των κλουβιών. Ζητά την προστασία της αστυνομίας,
η οποία κάνει πως δεν ακούει και δεν βλέπει. Οι διαδηλωτές με μαύρες
σημαίες φθάνουν στη Νομαρχία όπου ο Νομάρχης παίζει το ρόλο του Πόντιου
Πιλάτου επειδή φοβάται το κοινωνικό κόστος.
Από την Αθήνα καταφθάνει ο ευρωβουλευτής Γιάννης Παπαμιχαλάκης, ο οποίος
«θα μεταφέρει το πρόβλημα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα» και φωτογραφίζεται
κρατώντας ένα «δίχτυ γεμάτο ρύπανση». Από κοντά και ο τοπικός βουλευτής κ.
Καρακάξας που, σε προσωπική διαφωνία με το Νομάρχη -την ώρα που οι
διαδηλωτές σπάζουν την πόρτα της Νομαρχίας και μπουκάρουν- ρίχνει το σοβαρό
επιχείρημα: «Το πόσο ρυπαίνουν οι υδατοκαλλιέργειες φαίνεται από το γεγονός
ότι ουδέποτε τα ψάρια που παράγονται σ? αυτές έχουν πάνω τους αυγά». Όταν ο
ιχθυολόγος της Νομαρχίας τολμάει να πει ότι «οι τσιπούρες των 18 μηνών που
βγαίνουν ακόμη δεν κάνουν αυγά», η φωνή που πνίγεται στις διαμαρτυρίες των
ψαράδων και των κοινοταρχών που καταλαμβάνουν το γραφείο του Νομάρχη ο
οποίος άλλο που δεν θέλει. Κανένας, βέβαια, δεν συζητά ότι ούτε τα
κοτόπουλα των πτηνοτροφείων έχουν μέσα τους αυγά γιατί, απλούστατα, δεν
είναι ώριμες κότες, αλλά άντε να βρεις άκρη.
Οι διαμαρτυρόμενοι ζητούν να επέμβει ο εισαγγελέας και ν? αφαιρέσει την
άδεια της υδατοκαλλιέργειας και οργανώνουν την συντονιστική επιτροπή για τη
σωτηρία του κόλπου της Λέρας. Φωνάζουν δημοσιογράφους οι οποίοι στέλνουν σ?
όλη την Ελλάδα ανταποκρίσεις για τη ρύπανση που προκαλούν τα ιχθυοτροφεία
και στέλνουν φωτογραφίες από τα ψόφια κεφαλόπουλα που βρέθηκαν. Το ότι τα
κεφαλόπουλα αντέχουν περισσότερο από τις τσιπούρες οι οποίες, αν ρύπαιναν,
πρώτες θα πέθαιναν είναι μια άλλη ιστορία. Χώρια που τα κεφαλόπουλα ψόφησαν
μακριά από τις υδατοκαλλιέργειες κοντά στην έξοδο των λυμάτων της πόλης
Πολυτσίτος στον Καραβιδοπόταμο.
O Κώστας με την Αννα που σχεδίαζαν να πάνε διακοπές εκεί τρόμαξαν: «Γιατί
να πάμε σε μια περιοχή με ρύπανση; Δεν πάμε καλύτερη στη Λέρο;».
O επενδυτής μας -που ήταν στα πρόθυρα εγκεφαλικού- μονίμως είχε την απορία:
Όποιος αμφιβάλλει για το αν ρυπαίνουν ή όχι τα ιχθυοτροφεία λέει στους
συμπατριώτες του: «Πάμε να δούμε! Γιατί δεν πάμε όλοι μαζί στη Λέρο όπου τα
ιχθυοτροφεία δουλεύουν πάνω από δεκαετία;».
Αυτά όμως ήταν ψιλά γράμματα για τους αγωνιστές της συντονιστικής. Οι
οποίοι αφού κατάφεραν να κλείσουν την υδατοκαλλιέργεια άρχισαν να
σκέφτονται άλλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
H πρώτη από αυτές ήταν η κατάληψη του λιμανιού για να μην προσεγγίσει το
νέο δρομολόγιο του πλοίου που θα έρχεται από Ραφήνα και θα συντομεύσει τη
διαδρομή κατά δύο ώρες. Αυτό σημαίνει ότι κινδυνεύει η τοπική εταιρία
λαϊκής βάσης. Εμπρός, λοιπόν, με στόχο την «ανάπτυξη», να μειώσουμε τα
δρομολόγια προς το νησί και όποιον πάρει ο Χάρος._Ν.Μ.